Ostatnie Chwile Starego Dworca Fabrycznego

Już nie długo na teren dworca wjadą tylko koparki, betoniarki oraz inny sprzęt budowlany. Nastanie nowy czas dla naszego starego dworca , powstaną nowe perony, kasy, toalety i całkiem nowy gmach dworca który, będzie się  znajdował  pod ziemią w otoczeniu sklepów, restauracji i wszelkiej maści innych atrakcji. Stare zamieni się w nowe, a obraz dzisiejszego dworca odejdzie w  zapomnienie. Na szczęście pozostaną fotografie, filmy które na zawsze będą  mi przypominać jak to tu było. Nie było za pięknie, ale nie tylko to się liczy, liczą się wspomnienia wszystkich wypraw w moje ukochane Beskidy, które się tu zaczynały i zawsze kończyły. Stary dworzec zaczynają burzyć na jesieni tego roku, powinienem się cieszyć bo miasto zyska nową wizytówkę, ale jakoś mam mieszane uczucia  do tej inwestycji. Za kilka lat będzie nowoczesny kompleks handlowo-usługowy w którym będzie się znajdował nowy fabryczny, znikną całodobowe budki z największymi hamburgerami jaki znam i zniknie nie powtarzalny klimat tego starego dworca.

Łódź Fabryczna – dworzec kolejowy i stacja początkowa na linii do Koluszek, zbudowana z inicjatywy przemysłowca Karola Scheiblera w 1865 roku. Według klasyfikacji PKP ma kategorię B.

Dworzec znajduje się w centrum Łodzi, a przy stacji mieści się Centralny Dworzec Autobusowy PKS. Z Łodzi Fabrycznej kursują pociągi do Koluszek i dalej do: Warszawy, Krakowa, Radomia, Częstochowy i Tomaszowa Mazowieckiego.

 

Historia Dworca

 Budowę linii kolejowej Fabryczno-Łódzkiej, łączącej miasto z Koluszkami, a tym samym z wybudowaną w 1848 roku Drogą Żelazną Warszawsko-Wiedeńską, rozpoczęto 1 września 1865 roku (zgodnie z zezwoleniem cara Aleksandra II z lipca 1865). Szyny zaczęto układać równocześnie od Łodzi i od Koluszek. Już 18 listopada 1865 roku uruchomiono przewóz towarów. Przewozy pasażerskie zostały zainaugurowane 1 czerwca 1866 roku.
Początkowo tory kolejowe sięgały dalej na zachód niż w chwili obecnej – dochodziły prawie do ul. H. Sienkiewicza (d. Mikołajewskiej, d. Dzikiej), obsługa pasażerów odbywała się w tymczasowym dworcu umiejscowionym przy ul. Krótkiej (w miejscu gdzie obecnie znajduje się Łódzki Dom Kultury). W 1868 roku wybudowano nowy dworzec – Łódź-Fabryczna – według projektu warszawskiego architekta Adolfa Schimmelpfenniga. Budowa dworca Łódź Fabryczna była początkiem tworzenia łódzkiej kolei obwodowej.

Modernizacja

Plany modernizacji linii Łódź-Warszawa zakładają przeniesienie dworca pod ziemię, z jednoczesnym przesunięciem go na północ (3 kwartał 2010 roku). Tunel prowadzący na nowe perony, rozpoczynać się będzie zaraz za obecną stacją kolejową Łódź Widzew, natomiast przystanek Łódź Niciarniana będzie już znajdował się pod ziemią. Początkowe plany zakładały zmianę nazwy dworca na Łódź-Centralny lub Łódź-Centralna, jednak według najnowszych założeń nazwa dworca nie ulegnie zmianie, gdyż zbyt dobrze kojarzona jest z obecną stacją. Pasażerowie będą mogli być odprawiani jednocześnie z 4 peronów. 2 z nich będą przystosowane do obsługi pociągów regionalnych, międzywojewódzkich oraz TLK, 2 kolejne przeznaczone będą do odprawy szybkich pociągów, poruszających się po linii "Y". Linia ta ma połączyć Warszawę z Kaliszem, Wrocławiem oraz Poznaniem, przebiegając przez Łódź. Rozpoczęcie budowy pierwszego odcinka linii z Warszawy do Łodzi możliwe jest na przełomie 2013/2014 i ma kosztować 10 mld euro.
Poprowadzenie pociągów pod ziemią pozwoli na nowe zagospodarowanie terenów okalających dworzec, utworzenie nowoczesnego węzła przesiadkowego PKP – MPK – PKS, jak również przedłużenie linii kolejowej do dworca Łódź Kaliska, dzięki wybudowaniu tunelu średnicowego.
W listopadzie 2010 PKP PLK ogłosiły listę pięciu konsorcjów, które zostały zaproszone przez zarządcę infrastruktury kolejowej do złożenia ofert w przetargu na budowę podziemnej stacji. Projekt ma zostać zrealizowany w latach 2011-2014. Jego szacunkowy koszt to 1,9 mld zł^[1].

Słowacka Lokomotywa Skody Na Dworcu Fabrycznym

 

 

 

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Łodzi w dekanacie Łódź-Bałuty archidiecezji łódzkiej. Położona w najstarszej części miasta, jest najstarszą łódzką parafią.

Od powstania do II połowy XVIII wieku należała do archidiecezji gnieźnieńskiej. Stanowiła jednak część uposażenia biskupów włocławskich. Następnie od 4 sierpnia 1764, na mocy dekretu papieża Klemensa XIII, Łódź stała się częścią diecezji włocławskiej. W 1818 powstała nowa archidiecezja warszawska, do której została włączona również parafia łódzka. W 1920 powstała diecezja łódzka i od tego też czasu, parafia WNMP do niej należy.

Kiedy w roku 1859 nowym proboszczem parafii został Ks.Wojciech Jakubowicz od razy czynił starania dla powstania drugiego kościoła katolickiego w Łodzi. Po roku takich starań w marcu 1860 roku z Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych nadeszło zezwolenie na budowę z zatwierdzeniem rządowego planu, według którego kosztorys nowej świątyni wynosił blisko 31 tys. rubli - Ks.Wojciech Jakubowicz z zapałem przystąpił do budowy. Sam po kolei odwiedzał wszystkich obywateli i włościan, zachęcając ich do składek, ofiar w naturze i do zwózki materiałów budowlanych. Po tych przygotowaniach, dnia 4 lipca 1860 roku na placu u zbiegu ulic - Przejazd i Dzikiej (dziś Tuwima i Sienkiewicza), rozpoczęto budowę. Budowę Kościoła przerwał wybuch powstania styczniowego.

Dopiero w 1885, dzięki wysiłkom ks. Ludwika Dąbrowskiego, powstała w Łodzi druga parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego. Było to jednak wciąż za mało,jak na łódzkie potrzeby. Następnie w 1888 proboszcz ks. Jan Siemiec rozpoczął budowę nowego kościoła parafialnego. Kamień węgielny poświęcił arcybiskup warszawski Teofil Chościak - Popiel. Świątynia jest trójnawowa, murowana, z transeptem i dwiema wieżami w fasadzie, według projektu warszawskiego architekta Konstantego Wojciechowskiego. Konsekracji kościoła dokonał 5 czerwca 1897 biskup warszawski Kazimierz Ruszkiewicz.

Ulica Pomorska

Róg Pomorskiej i al. Karola Anstadta

Ulica Pomorska w Łodzi – najdłuższa ulica w Łodzi. Liczy 11 318^[1] m długości. Posiada 608 numerów i krzyżuje się z 40 ulicami.

Ulica rozpoczyna się na placu Wolności, a kończy na skrzyżowaniu w Nowosolnej. Obecną nazwę zawdzięcza zaślubinom Polski z morzem. W okresie PRL-u patronem ulicy był Marceli Nowotko, w czasie wojny nazywała się Friedrichstrasse, natomiast pierwotna nazwa ulicy to Średnia.^[2].

Ulicę przecina Rondo Solidarności. Do 2006 roku posiadająca jedną z najgorszych nawierzchni na odcinku od Placu Wolności do ulicy Konstytucyjnej. Po remontach przeprowadzonych między ulicą Sterlinga a rondem Solidarności (2005) oraz między tymże rondem, a ulicą Konstytucyjną (sierpień - październik 2006) o wiele poprawił się komfort jazdy, a także bezpieczeństwo. Między kościołem św. Teresy a ulicą Lumumby, zaledwie po 7 miesiącach użytkowania nowej nawierzchni, w czerwcu 2007 rozpoczęto kolejny remont drogi (było to poprawienie stanu nawierzchni po nie do końca prawidłowo wykonanym remoncie) zakończony jeszcze przed końcem wakacji tego roku.

Odcinek od ulicy Konstytucyjnej do Mazowieckiej w latach 1986-1996 był zamknięty dla ruchu. Dokonano w tym czasie budowy wiaduktu nad przejazdem tramwajowym (obecnie linii 12, 15, 43 i 43 bis) oraz zmniejszono ostrość kąta skrzyżowania z ulicami Mazowiecką i Lawinową, gdzie znajduje się wiadukt nad przejazdem kolejowym trasy Łódź Widzew - Zgierz. Niegdyś wielokrotnie dochodziło do niebezpiecznych kolizji oraz nawet wypadków na tymże wiadukcie, co nasunęło pomysł budowy nowego, o wiele bezpieczniejszego. Ta inwestycja została także poparta przy okazji planów uczynienia z Pomorskiej trasy wylotowej z Łodzi w kierunku Brzezin, jako alternatywy dla ulicy Brzezińskiej. Jednak, z ciągłymi zmianami władz samorządowych, nie udało się tego zrealizować. Jako pamiątka pozostał wiadukt (mieszczący się w odległości ok. 150 metrów od starego) na który nie da się wjechać z obu stron.

W pobliżu skrzyżowania z ulicą Giewont, gdzie występuje, tworząc nieckę, obniżenie terenu z obu stron drogi, przy okazji każdych większych opadów, południowy pas ruchu przeobrażał się kiedyś w rwącą rzekę. Kierowcy samochodów, aby nie zalać wodą wnętrza swoich pojazdów, zmuszeni byli do zmiany pasa ruchu, co, przy dużym natężeniu w godzinach, szczytu stwarzało poważne niebezpieczeństwo. Po interwencji ekipy Zarządu Dróg i Transportu w Łodzi (na początku sierpnia 2007) grunt przylegający do drogi od strony południowej został zniwelowany tak, aby woda nie zalegała na jezdni, a wraz ze spadkiem terenu, w sposób naturalny mogła uchodzić do mającej nieopodal swoje źródła rzeki Jasień

Plac Dąbrowskiego.

Plac im. gen. Henryka Dąbrowskiego - plac w centrum w Łodzi, w dzielnicy Śródmieście, ograniczoy ulicami Sterlinga, Jaracza i Narutowicza. Plac ten pełnił w XIX wieku rolę centrum sprzedaży wyrobów pobliskiej (znajdującej się w miejscu dzisiejszego Hotelu Polonia-Palast) cegielni - stąd jego nazwa Rynek Cegielniany Wielkomiejski.

Obraz placu zaczął zmieniać się w XX wieku. W latach 1927-1930 stanął Sąd Okręgowy - obecnie Sąd Apelacyjny (projekt J. Kaban-Korski), zajmując część wschodniej pierzei placu. Na północy stoi Willa Jakuba Kestenberga. Na środku placu, w latach 60. wybudowano Teatr Wielki.

Plac Dąbrowskiego z Teatrem Wielkim w tle.

Plac Dąbrowskiego to także duży węzeł komunikacyjny. Zatrzymuje się tu kilkanaście linii tramwajowych i autobusowych. Wraz z przebudową ulic wokół placu powstał wspólny przystanek dla obu środków lokomocji oraz likwidacji uległa krańcówka, która została przeniesiona pod budynek Dworca Fabrycznego. Decyzja ta zapadła po przedstawieniu przez władze Łodzi wizji modernizacji placu^[1]. Główną jego atrakcją jest fontanna w kształcie fali projektu architekta Rafała Szrajbera. Remont rozpoczął się 11 marca 2009 r. i zakończył w połowie sierpnia tego samego roku. Oficjalna prezentacja nowego placu nastąpiła 24 sierpnia w samo południe, a wieczorem zaprezentowano wodno-świetlny pokaz, na który przybyły tłumy łodzian^[2]. Budowa samej fontanny pochłonęła 5 milionów złotych, a cała modernizacja (wraz z placem) kosztowała miasto ok. 16 milionów złotych^[2][3]. Pierwszym wydarzeniem na nowym placu był koncert „Siedem bram Jerozolimy” pod batutą Krzysztofa Pendereckiego, który odbył się 29 sierpnia w ramach obchodów 65. Rocznicy Likwidacji przez Niemców łódzkiego getta^[3].